शोध पानांचा - भाग ८

भाग ८

वेदिक व्हिलेज स्पा रिसॉर्ट हे कोलकातामधील आंतरराष्ट्रीय विमानतळापासून केवळ २० मिनिटांच्या अंतराने लपलेले रत्न. बंगालमधील गावांच्या खऱ्या वास्तुशिल्पानुसार आडवे बांधलेले, जागतिक दर्जाचे लक्झरी एकमेव असे लँडस्केप रिसॉर्ट. अतुलनीय इनडोर लक्झरीसह अद्वितीय नैसर्गिक सौंदर्य आणि बाह्य मनोरंजन यांचा मेळ पाहायला देशविदेशातून लोकं इथे येतात. १५० एकर सुपीक शेतातील हिरवीगार झाडे, पाणीदार निळंशार तलाव, नारळाची उंच उंच झाडे आणि इतर वनसंपत्ती, मन शांत करण्यासाठी आल्हाददायक असे वातावरण.  हे म्हणजे  प्रवासी पक्षी, फुलपाखरे, गिलहरी आणि विदेशी वनस्पतींच्या प्रजातींसाठी आश्रयस्थानच .

आठवड्याचे शेवटचे दिवस, कुटुंब सुट्ट्या, कॉर्पोरेट रिट्रीट आणि डेस्टिनेशन वेडडींग साठी एक परिपूर्ण असे हे ठिकाण. पारंपारिक, कला आणि स्वभावाचे एक अद्वितीय वातावरण असलेल्या अश्या  शांत ठिकाणी मोठमोठाल्या शोरगुल मध्ये आताच एक कॉर्पोरेट पार्टी  संपन्न झाली होती. ५.८ इंच उंचीचा सावळासा पण आकर्षक असा इसम आपला ब्लु रंगाचा ब्लेझर एका हातात अन दुसऱ्या हातात रेड वाईन चा ग्लास सांभाळत आपल्या कॉटेज कडे निघाला होता. २७-२८ वर्षाची सुंदर तरुणी त्या इसमाचा पाठलाग करत होती. तिने चकचकीत असा रेड कलर चा वन पीस सूट घातला होता. डावीबाजूस मांडीपासून ते पायातील हिल पर्यंत वन साईट कट होता अश्यातच तिचे गोरेपान पाय त्या कट मधून बाहेर येई अन तिच्या सौंदर्याचे ओझरते दर्शन करवीत.  

"राहुल, एक मिनिट थांब." राहुलच्या मागून  येणाऱ्या त्या तरुणीने आदेश दिला. 

"येस, बॉस" राहुल मागे न वळताच जागीच थांबत म्हणाला.  

"डोन्ट यु हॅव गट्स तो से इट." ती तरुणी राहुलच्या जवळ जात म्हणाली. 

"सी रीमा, आय एम ऑलरेडी मार्रीईड. आणि हि बघ त्याची निशाणी. " राहुल आपल्या बोटातील रिंग दाखवत म्हणाला.  

"बट, आय क्नो यु लव्ह मी." 

"दॅट वॉज हिस्टरी, वी वेअर इम-मॅच्युअरड. वी हार्डली क्नो अबाऊट राईट अँड रॉंग. "

"बट आय कॅन सी दि सेम लव्ह इन युअर आईज."

"यु आर ड्रंक. नशा चढली आहे तुला. "

"हो चढली आहे नशा, नशा तुझ्या प्रेमाची, तुझ्या मिठीत येण्याची. पूर्वीसारखीच" रीमा. "किती रोमँटिक वातावरण आहे. जरा बघ माझ्याकडे यौवन कसे ओसंडून वाहत आहे. या डोलदार शरीराचे प्रत्येक अंग बघ कसे ज्वानीच्या रसाने भरलेले आहेत. बघ नीट जरा माझ्याकडे मी हि अशी कमलनयना, मादक मोहिनी, मंद धुंदीत तुझ्या प्रेमासाठी आसुसलेली. तुला प्रेमाची हाक मारत आहे. तुला काहीच कसे नाही वाटत. माझं शरीर तुझ्या स्पर्शासाठी बघ किती आसुसलेलं आहे. " मादक हालचाली करत रीमाने राहुलचा हात आपल्या वक्षस्तळावर धरला.   

"स्टॉप इट. " राहुलने तिचा हात झिडकारून आपला हात मागे घेतला ."आय विल ड्रॉप यु टू युअर रूम. अँड आय डोन्ट वॉन्ट टू हिअर धिस नॉन-सेन्स फ्रॉम यु. सो प्लिज शट अप. " राहुल रीमाच्या दंडाला धरत म्हणाला. 

"राहुल, इट्स हर्टींग मी."

"इट्स गुड फॉर यु. बी इन युअर लिमिट्स. " 

"ओके. आय कॅन गो टू माय रूम, अलोन. नो नीड फॉर युअर काईन्डनेस. थॅन्क्यु व्हेरी मच." हात झिडकारून रीमा आपल्या रूम कडे निघून गेली . राहुल तिच्या पाठमोऱ्या आकृती कडे पाहतच राहिला.   

"व्हाई डिड यु ब्रेक माय हार्ट, व्हाई डिड वी फॉल इन लव्ह... " खिश्यात असलेला आई फोन आपली संगीतमय रिंगटोन  ऐकवू लागला.   

"येस डॅड, व्हॉट इस इट ?" राहुल त्रासिक चेहरा करत फोन उचलला. पलीकडून बंडोपंत बोलत होते.

"ओके, आय विल लिव्ह बाय टुमारो मॉर्निंग. विल टेक फर्स्ट फ्लाईट."

"ओके, बाय बेटा. पण लवकर निघ."

"बाय डॅड" राहुल आपल्या रूमचे लॉक कीकार्ड ने खोलत म्हणाला. पण त्याला माहित नव्हते कि त्याच्या रूम मध्ये त्याच्यासाठी कोणीतरी आधीच वाट बघत बसले होते, ते हि अंधारात. 

----------

रीमा राहुलचा हात झिडकारून आपल्या रूमच्या दिशेने चालू  लागली. काही अंतर गेल्यावर तिला जाणवू लागले कि कोणीतरी तिचा पाठलाग करत आहे. कोणी तरी आहे जो तिच्या सर्व हालचालींवर नजर ठेवून आहे. रीमाने कानाच्या कोपऱ्यातून मागे पहिले, कोणी दिसते आहे का ते. तिला फक्त एक सावली दिसली. रीमा गर्र्कन मागे वळली. मागे कोणीच नव्हते. तिने इकडे तिकडे पाहिले, कोणीच नव्हते. आपला एक भास असावा असे स्वतःला समजावत ती तिच्या रूम कडे वळली. डावीकडे थोड्या अंतरावर तिची रूम होती. हातातल्या मखमली पर्समधून रूम चे कीकार्ड काढून ती रूम उघडणार तोच तिला पुन्हा कोणाची तरी चाहूल भासली. ती पुन्हा मागे वळली. पण कोणीच नव्हते. 

रीमाने रूमचे लॉक उघडले, आत शिरून दरवाजा पुन्हा लावणार तोच मागून कोणीतरी तिला घट्ट पकडले. त्याचा एक हात तिच्या डाव्या वक्षस्तळावर होता, दुसऱ्या हाताने त्याने तिच्या तोंडावर क्लोरोफॉर्म चा रुमाल दाबून धरला. रीमाने आरडाओरडा करण्याचा प्रयत्न केला. त्याच्या हातातून सुटण्याचा आटोकाट प्रयत्न केला पण त्याचे हात राकट अन पिळदार होते. त्याची मिठी जणू मगरमिठीच होती. 

२-३ मिनिटात रीमा बेशुद्धावस्थेत होती. त्या व्यक्तीने रूमचा दरवाजा लावून घेतला. रीमाला उचलून आतल्या रूममधील बेड वर झोपवले. 

जे आता रीमा  सोबत घडणार होते  त्याचा कदाचित रीमाने स्वप्नातही विचार केला नव्हता. ती व्यक्ती आपले काम करण्यासाठी सज्ज होती, त्याच्या हातात भला मोठा सुरा होता. त्यानेच त्याचे काम पूर्ण होणार होते. 

----------------

"बाय डॅड" राहुल आपल्या रूमचे लॉक कीकार्ड ने खोलत म्हणाला. राहुल दार सरकवून आत शिरला अन त्याने न पाहताच दार पुन्हा लोटून दिले. अंधारात चाचपडत त्याने की कार्ड होल्डर शोधले. कीकार्ड त्यात ठेवत असतानाच त्याच्या मानेवर जोरात आघात झाला. राहुल बेशुद्ध स्थितीत फ्लोअर वर निपचित पडला होता.

क्रमशः   

भाग ७  

शोध पानांचा - भाग ७

भाग ७

"तुम्ही नक्की पाहिलं आहे का ?" इन्स्पेक्टर बाजीराव शिंदे पंताना विचारणा करत होता.

दोन हवालदार वरच्या मजल्यावर झडती घेत होते. अर्थात झडती यासाठीच की काही पुरावा मिळावा ज्यावरून त्या दोन आकृत्यांचा अन निखिल वर झालेल्या हल्ल्याचा पाठपुरावा करता यावा.

निखिल ओसरीच्या पायरीवर बसून होता, डॉक्टर जोशी त्याच्या डोक्याभोवती पांढर्‍या रंगाची पट्टी गुंडाळत होते. जवळच सरस्वती देवी, गायत्री अन जेष्ठा उभ्या होत्या. निखिलवर झालेल्या हल्ल्याने सगळेच भांबवून गेले होते.  

"हो नक्कीच" पंत म्हणाले, "त्या दोन व्यक्ति होत्या. त्यांनीच निखिल वर हल्ला केला असावा. जेव्हा मी निखिलजवळ पोहोचलो, तेव्हा ते वाड्याच्या दरवाजातून पळून जात होते."

"त्यांपैकी एक वरच्या मजल्यावर काहीतरी शोधाशोध करत होता." ह्यावेळेस निखिल उतरला होता.
"त्याच्या हातात टॉर्च (विजेरी) होती. त्याला पकडण्यासाठी जेव्हा मी वरच्या मजल्यावर पोहचलो तेव्हा कोणीतरी मागुन माझ्यावर हल्ला केला. अर्थातच ते दोघ होते किंवा दोघांहुन जास्त असावीत. अचानक झालेल्या हल्ल्यामुळे माझ्या डोळ्यासमोर अंधार दाटून आला आणि समोरचे दिसेनासे झाले. पुढे काय घडले ते मला आठवत नाही. बहुदा माझी शुद्ध हरपली होती."

"मला तर वाटते ते भुरटे चोर असावेत" हेड-कॉन्स्टेबल जगदाळे हातातील रजिस्टरवर पेनाने खरडत म्हणाले.

"तुमचे स्टेटमेंट आम्ही लिहून घेतले आहेच. पाहू या आता झडतीत अजून काही मिळतंय का ते... "... शिंदे पुढे अजून काही बोलणार तोच हवालदार मानसिंगचा आवाज त्याच्या कानी ऐकू आला.

"साहेब, हे वरच्या मजल्याच्या कुंडीत अडकलेले होतं".

मानसिंग हातात पांढर्‍या रंगाचा मळकट पागोटा घेऊन उभा होता. असा पागोटा शेतकरी, धनगर, गावाकडची जवळपास सर्वच मंडळी डोक्याभोवती गुंडाळत असत. त्यामुळे तो नक्की कोणाचा आहे हे ओळखणे जरा कठीणच होते.

शिंदेने तो पागोटा हाती घेतला अन आपला मोर्चा पुन्हा पंतांकडे वळवला.

"तुम्ही ह्या कपड्याला ओळखता का?"
"नाही. मी किंवा माझ्या घरातले कोणीही ह्या कपड्यास ओळखत नाही. आमच्या कोणाचाच नाही आहे तो."

"तुमच्याकडे नोकर चाकर तर आहेत ना ? त्यांच्यातील एकाचाच असेल. बघा जरा नीट." बाजीरावने पंताना निरखून पाहण्यास संगितले.

"हो आहेत. रामु न वैजन्ता आहेत आमच्याकडे कामाला. रामु घरगडी आहे तर वैजन्ता स्वयंपाक गृहात काम करण्यास मदत करते. पण ते दोघेही असला कपडा वापरत नाही." पंत.  

"ठीक आहे तर मग. आता पुरती ही चौकशी इथेच थांबवतो. नाहीतरी रात्र फार झाली आहे. बघा घडयाळयात साडे बारा वाजत आहे. माझी बायको नक्कीच दारात वाट पाहत बसली असणार."

"चला डॉक्टर तुम्हाला ही सोडतो. तुमचं घर ही रस्त्यातच लागतं की आम्हाला."  बाजीराव डॉक्टर जोशींना उद्देशून म्हणाला.

"हम्मं, मी माझी मोटर सायकल आणली आहे सोबत. त्यानेच इथवर आलो होतो. दादासाहेबांचा फोन आला तसा लगबगीने निघालो होतो बघा." डॉक्टर जोशी.

"ठीक आहे जशी तुमची इच्छा. जगदाळे सर्व काही लिहून घेतलत ना व्यवस्थित?"

हेड-कॉन्स्टेबल जगदाळेनी मान डोलावली तसं शिंदे दुसर्‍या हवालदारास म्हणला  "चला मघ निघूयात. जयसिंग राव गाडी काढा."

शिंदे वाड्याबाहेर आला. जवळच असलेल्या दाट झाडीत हलकीच हालचाल झाली. शिंदेच्या पोलिसी वृत्तीला ती हालचाल जाणवली. तो दबक्या पावलांनी झाडी जवळ जाऊ लागला. काही अंतरावर पोहचताच झाडीतून भला मोठा उंदीर शिंदे कडे झेपावला. शिंदे सावध असल्याने लगेच बाजूस झाला. उंदीर दुसर्‍या बाजूस पळून गेला.

"साहेब, चला उशीर होतोय. " जगदाळे चा आवाज ऐकून काही क्षण स्तब्ध झालेला शिंदे भानावर आला अन जवळच उभ्या असलेल्या पोलिस वॅन मध्ये ड्रायवर शेजारी जाऊन बसला.

"हं, चला आता" त्याने ड्रायवरला निघण्याचा आदेश दिला. गाडी वेगात त्या जागेवरून निघून गेली.

दोन डोळे त्या झाडीतून भरधाव जाणार्‍या गाडीकडे बघत होते. त्याच्या चेहर्‍यावर सुटकेचे भाव अन हलके स्मित हास्य उमटले होते. पण अजूनही त्याच्या मनात भितियुक्त विचार येत होते.

"जर त्या इनिस्पेक्टरनं झाडीत बघितलं असतं तर ???"


क्रमशः    

भाग ६                                                                                                      भाग ८ 
                      

शोध पानांचा - भाग ६

भाग ६

रात्रीचे दहा वाजले होते. वाड्यात सर्वत्र भयाण शांतता पसरली होती. सगळे जण आपआपल्या खोलीत झोपायला गेले होते. जॉनी ओसरीतील पाळण्याजवळच पाय पसरून झोपला होता. इकडे निखिल त्याच्या रूम मध्ये लॅपटॉप उघडून प्रेझेंटेशन बनवण्यात गढून गेला होता.

आजच त्याची शाह बरोबर मीटिंग झाली होती. शाहला प्रोजेक्ट पसंद तर पडला होता पण त्याचा असिस्टेंट तोराणी उगाचच खुसपट काढत होता. वरकरणी शाह सुद्धा तोराणीच्या म्हणण्याला दुजोरा देत होता. शेवटी काही नवीन आयडियाज अॅड करून व काही अॅडिश्नल फीचेर्स काढून शाह पुन्हा एकदा प्रेझेंटेशन साठी तयार होता. पुढील मीटिंग येत्या शुक्रवारी हॉटेल डिप्लोमाट मध्ये होती. मीटिंगला शाह सोबत तोराणी असणारच होता पण ह्या वेळीस शाह अँड सन्स चे अधिकृत बिजनेस पार्टनर ए. के सुद्धा मीटिंगला हजर राहणार होते. ए.के. - शाह अँड सन्स मध्ये या व्यक्तिला ए.के. म्हणूनच ओळखले जाते त्यांचे पूर्ण नाव कोणीच घेत नसे त्यामुळे निखिलला त्यांचे पूर्ण नाव माहीत नव्हते - शाह अँड सन्स चे ५२ टक्के भागीदार होते आणि त्यांच्या होकराशिवाय हा प्रोजेक्ट होणे शक्यच नव्हते. प्रोजेक्ट ची इन्वेस्टमेंट जवळपास कोटींमध्ये होती अन त्याचा फायदाही तेवढाच होणार होता.

ए.के. चे नाव लौकिक निखिल ऐकून होता. ह्या व्यक्तीचा मोठा दबदबा होता ऑफिस मध्ये. खूप शिस्तप्रिय अन कमालीची वक्तशीर आहे ही व्यक्ति असे निखिलच्या कानी पडले होते, ए. के.ला कसलीही धिरंगाई आवडत नसे. म्हणूनच निखिल फावल्या वेळेत प्रेझेंटेशनचे काम करीत होता. त्याला कसली ही उणीव ठेवायची नव्हती ह्या मीटिंगला. कसेही करून प्रोजेक्ट मिळवायचा होता. तो मन लावून काम करत होता.

इतक्यात त्याचा मोबाइल फोनची रिंगटोन वाजू लागली. "एवरीडे आय वांट टु फ्लाय स्टे बाय माय साइड..." निखिल ने मोबाइल फोन उचलला. स्क्रीन वर राजश्री चे नाव फ्लॅश होत होते. त्याने स्क्रीनवर बोटाने टच करून बोट उजव्या बाजूस सरकवले अन फोन कानाला लावला.

"हा बोल राज"

"निखिल, सॉरी. आय क्नो आयम डिस्टर्बिंग यू बट धिस मॅटर इज अर्जंट." पलीकडून राजश्री बोलत होती.

"आता काय झाले? अबाऊट व्हॉट यू आर टौकींग?" 

"अरे निखिल, तोराणीचा मघाशी मला कॉल आला होता. तो ए.के. बद्दल बोलत होता. परवा ए.के. लंडनहून फ्लाइट ने येत आहे. तुला भेटायचे आहे ह्या व्यक्तीला. तिची म्हणे ती अट आहे, विदाउट पर्सनल मीटिंग विथ निखिल, द प्रोजेक्ट मीटिंग विल नॉट गोइंग टु हप्पेन. दॅट पर्सन बीलिव्स इन पर्सनल इंटरअॅक्शन.सो यू हॅव टू रीसीव ए.के. ऑन मंडे. फ्लाइट विल आराईव अॅट ३:१० पीएम. अँड हा, बी ऑन टाइम, दॅट पर्सन डज नॉट लाइक लेट कमर्स."

"ओके. आय विल बी राइट देअर ऑन राइट टाइम" 

" तू नेहमी असे बोलतोस अन उशिरा येतोस. पण ह्या वेळेस असे करू नकोस नाही तर आपला प्रोजेक्ट गेलाच म्हणून समझ." 

"हो ग बाई माझी. मी नक्की टाईमवर पोहचेन एयरपोर्ट ला तू काळजी करू नकोस. मी उद्या सकाळीच इथून निघतो आहे. बाकी ऑफिसला आल्यावर बोलतो." 

"ठीक आहे. ठेवू फोन ?"

"ओके. बाय गुड नाइट. टेक केयर."

"बाय." 


आता अजून एक गोष्ट त्याच्या पथ्यावर पडली होती. त्याच गोष्टीचा विचार करत निखिल जागेवरून पाणी पिण्यासाठी उठला. टेबलावर ठेवलेला जग उचलून पहिलं तर त्यातले पाणी संपले होते. वैतागून तो स्वयंपाक घराकडे पाणी घेण्यासाठी जायला निघाला. स्वयंपाक घरातील फ्रीज मधून त्याने पाणी पिले अन तो पुन्हा आपल्या रूम कडे जाऊ लागला. त्याला जॉनीची आठवण आली म्हणून तो ओसरीत येऊन जॉनीला पाहू लागला. 

अचानक त्याला वरच्या मजल्यावर प्रकाशाचा झोत दिसला. त्याप्रकाशा बरोबरच त्याला एक काळी कुट्ट आकृती पुढे सरकताना दिसली.      

निखिल सावधपणे वरच्या मजल्याकडे निघाला. तो पहिल्या मजल्यावर पोचतो न पोचतो तोच त्याच्या डोक्यात मागून कोणीतरी प्रहार केला. डोक्याला जबरदस्त मार लागल्याने निखिल मोठयाने ओरडला न जागीच बेशुद्ध झाला. त्याच्या ओरडण्याने घरातले सर्व जागे झाले.

दादासाहेब धावत त्यांच्या रूम मधून बाहेर आले. त्यांना जमिनीवर पडलेला निखिल दिसला, त्याच्या डोक्यातून रक्त वाहत होते. ते धावत त्याच्या जवळ पोचले. अचानक त्यांची नजर वाड्याच्या दरवाजाकडे गेली दोन आकृत्या त्या दरवाज्यातून बाहेर पडत होत्या. 

क्रमशः

भाग ५                                                                                                      भाग ७ 

प्रेम हे असेच असते.....

एक होता चिमणा व एक होती चिमणी..दोघात खूप प्रेम होते.. 
एके दिवशी चिमणी चिमण्याला म्हणाली.. तू मला सोडून, उडून तर जाणार नाही ना? ....
तेंव्हा चिमणा म्हणाला मी जर उडून गेलो तर
तू मला पकडून घेशील... 

चिमणी म्हणाली मी तुला त्यावेळी पकडू तर
शकेल पण तुला मिळवू नाही शकणार.. 
हे ऐकुन चिमण्याचे डोळे भरून आले.. त्याने आपले पंख छाटून टाकले..आणि चिमणीला म्हणाला 
आता तर ठीक आहेना...आता आपण नेहमी सोबत राहू... ... ... 

एके दिवशी जोराचे वादळ सुटले..चिमण्याला पंख नसल्याने तो उडू शकत
नव्हता.. चिमणी मात्र..

तो चिमणीला म्हणाला तू उडून जा..
चिमणीने त्याला स्वताची काळजी घे असे सांगून उडून गेली.. 
थोड्या वेळाने वादळ शमले... चिमणी परत आली.. 
पाहते तर चिमणा मरून पडला होता.. बाजूच्या फांदीवर लिहिले होते.. 

"प्रिये,
फक्त एकदा..एकदाच जर तू मला म्हटले असते
कि मी तुला सोडून नाही जाऊ शकत.. तर
कदाचित हे वादळ हि माझे काही बिघडवू
शकले नसते..."

प्रेम हे असेच असते.....

केव्हा परत येशील?

तुला जर माझे दुःख कळत असेल तर तू परत येशील,
माझे प्रेम तुला उमगत असेल तर तू परत येशील,
प्रेमाचे ते क्षण जर खरच मौल्यवान असतील तुझ्यासाठी तर तू परत येशील,
माझ्या भावना समजत असशील तर तू परत येशील,
तुझ्यासाठी तोडलेली नाती त्याची किम्मत असेल तुझ्यासाठी तर तू परत येशील,
शरीर वेगळे, हृदय वेगळे, प्राण वेगळा तर कशी माझ्याविणा राहशील,
माझी आठवण येईल जेव्हा, रडू येईल तुला, का तेव्हा परत येशील ?    

वाट बघतोय ग तुझी... डोळे पण थकलेत आता केव्हा परत येशील?    

तो. . . वय २५...
तसा मुळचा मुंबईचा
पण शिक्षणासाठी पुण्यात जोश्यांकडे राहायचा

ती वय २२
नृत्य शिकायची
आई, वडील आणि लहान भावाबरोबर पुण्यातच रहायची,

तिचा नकार .........
पण तो तिचं मन वळवण्याच्या प्रयत्नात....
आज हि तिच्या पाठी
ती घराजवळ पोहोचते
पाठीमागून तो येतच असतो...
शेवटी हतबल होऊन ती.....

तुला नक्की हवंय तरी काय?
तुझ्या प्रेमाशिवाय दुसरं हवंय तरी काय ...
माझ लग्न ठरलंय निर्णय झालाय...
तू आनंदी आहेस? नक्की....?
हुम्म्म ती होकारार्थी मान हलवते...

मागे वळतो पाठी तिचे बाबा उभे असतात...
त्यांचा गैरसमज....
आणि

डोळ्यावरचा चष्मा खाली पडतो आणि फुटतो...
गालावरचा हात तसाच राहतो...
बाबा तिच्या जवळ येतात आणि दोघे हि नजरे आड होतात...
तिला अखेरच बघत...
तो नाहीसा होतो...

अंधार पडू लागतो..........
रस्त्यात समोरून येणारी गाडी त्याला अस्पष्ट दिसते...
अंगावर येणारा प्रकाश...
एक निमिष...
आणि मग सर्वत्र अंधार...

दोन महिने उलटतात.....
फासे हळू हळू पालटू लागतात.....
दोन दिवसावर लग्न. पण ती गेले दोन दिवस त्याचाच विचार करतेय....
तिलाही कळत नाहीय अस का होतंय .................
त्या दिवशी ती बराच वेळ त्या रस्त्यावर ताटकळत उभी होती...
आत्ता दिसेल, नंतर दिसेल पण दिसलाच नाही ...
कॉलेजमध्ये तो बरेच दिवस आलाच नव्हता ..
जीवच काही बर वाईट तर करून नाही ना घेतलं... ती फार बैचेन झाली.....
शेवटी जोश्यांकडे पोहोचते....
त्याचा मोठा अपघात झाल्याच कळत...
ती त्याचा नंबर घेते ...
घाबरत घाबरत त्याला फोन लावते...
रिंग वाजते.... फोनही उचलला जातो...
तो तिचा आवाज ओळखतो...
ती रडत असते....
रडत रडत बोलत असते....

त्याच्या मनात अनेक विचार येऊन जातात...
धूसर धूसर अनेक प्रश्न ठेऊन जातात...

तो काहीच बोलत नाही...
दोघेही भावनाविवश होतात....
तो फोन ठेऊन देतो...
ती फोनकडे बघत राहते...
तो बोलला का नाही..

दोन दिवसावर लग्न.....
आता तिला सगळ असह्य होत चाललंय..
त्याला भेटण गरजेच आहे कोणत्याही परिस्थितीत...
ती मुंबईला जाण्याचा निर्णय घेते...
त्याच्या घरी पोहोचते...
तो आत्ताच पुण्याला निघाल्याच कळत...
तातडीने पुण्याची वाल्व्हो पकडते....
सीट जवळ येते..
आणि जे पाहते त्यावर तिचा विश्वासच बसत नाही...
तो समोर असतो,
काही बोलायला तिच्याकडे शब्दच नसतात .....

तो एक कागद घेतो....
त्याचावर काही तरी गिरवतो आणि तिच्या हातात देतो...

"हरवले मी स्वर माझे रात्रीत त्या एक,
आहेत गोठले कंठी शब्द ते शब्द अनेक,
भावनेत माझ्या असतील सर्व शब्द,
कळतील तुला का ते बोल निशब्द,"

भान हरपते

कंठातील शब्द कंठात कोच्णार का.........?
प्रेम तुझे शब्दात मोजणार का...........?

कागद निसटतो ..

आणि दोघ एकमेकांना मिठीत घेत पुढच्या मार्गाला लागतात....
मित्रानो
प्रेम हि भावना...
स्वर्ग हि जिच्या समोर जणू काहीच भासत नाही ..

(FB पोस्ट वरून )

त्याला ती एका पार्टीत भेटली. खुप सुंदर होती ती. साहजिकच तिच्या मागे खुपजण होते.
ती सुंदर होती, बुध्दिमानही होती. सर्वांनाच हवीहवीशी वाटणारी.
पण ती कोणालाच जवळीक साधु देत नव्हती.

तो फार साधा. आर. के. लक्ष्मणच्या 'कॉमनमॅन' सारखा. त्याला तर त्याचे मित्रही भाव देत नव्हते. मग तिच्यासारख्या मुली तर चंद्राइतक्या अप्राप्यच! तिचं त्याच्याकडं लक्षही नव्हतं त्या पार्टीत.
आपल्याच विश्वात मश्गुल होती ती!

पण आपण धाडस करायचच, असं ठरवून, सारं बळ एकवटुन त्यानं तिला विचारलं, 'तु पार्टी संपल्यावर माझ्याबरोबर कॉफी प्यायला येशील?' तिला 'नाही' म्हणणं फार सोप्पं होतं. पण त्याच्या डोळ्यांतले नितळ, पारदर्शी भाव आणि आवाजातलं आर्जव जाणुन तिला का कोण जाणे, 'हो' म्हणावसं वाटलं. ती 'हो' म्हणाली आणि त्याचं टेन्शन शतपटीनं वाढलं. या शक्यतेचा त्यानं विचारच केला नव्हता!
जवळच्याच कॉफी पार्लरमध्ये दोघं कोप-यातल्या टेबलावर बसली. कॉफीची ऑर्डर दिली. पण काय बोलायचं, हे त्याला सुचेचना! तो खुपच नर्व्हस झाला होता. आणि या गप्प गप्प अशा विचित्र डेटनं तीसुध्दा अवघडली. झक मारली आणि याला हो म्हटलं, असंही मनात आलं तिच्या!

कॉफीचा एक घोट पोटात गेल्यावर अचानक त्याला कंठ फुटला. त्यानं वेटरला हाक मारली. वेटर प्रश्नार्थक चेह-यानं टेबलाजवळ येऊन उभा राहीला. तो म्हणाला, 'थोडं मीठ देता? मला कॉफीत टाकायचंय!' सारं कॉफी शॉप या अनपेक्षित मागणीनं गोंधळात पडलं. विचित्र नजरेनं सारे त्याच्याकडे पाहु लागले. तीसुध्दा!
वेटरनं मुकाट्याने मीठ आणुन दिलं आणि देताना - "कैसे कैसे लोग आते है!" अशा अर्थाचा चेहराही केला. त्यानं मीठ कॉफीत टाकलं आणि तो कॉफी पिऊ लागला! ती खरंच गोंधळली होती. अशी विचित्र डेट आणि आता कॉफीमध्ये चक्क
मीठ! अखेरीस तिनं विचारलंच "पण तुला ही अशी जगावेगळी सवय कशी काय लागली?"
"माझं लहानपण समुद्रकाठी गेलं..." शब्दांची जुळवाजुळव करत तो म्हणाला... "सारखा मी समुद्राच्या पाण्यात खेळत असे. आई कॉफी प्यायला हाक मारायची, तसा मी धावत धावत व्हरांड्यात येई आणि खारटलेल्या पाण्यानं खारटलेली बोटं बशीतल्या कॉफीत बुडवून पीत असे. आता आई राहिली नाही. आणि ते समुद्रकाठचं घरही. पण खारट कॉफीची
चव जिभेवर आहे. खारटलेल्या कॉफीनं मला लहानपणच्या आठवणी पुन्हा भेटतात. ती चव बरोबर सगळं बालपण घेऊन येते..." भरलेल्या डोळ्यांनी तो म्हणाला.
तिचं ह्र्दय भरून आलं - त्याच्या निरागसतेनं. किती हळुवार होतं त्याचं मन. मग तीही बोलली... आपल्या दुरवरच्या घराबद्दल, बाबांबद्दल... तिच्या स्वप्नांबद्दल... खरचं खुप छान डेट झाली ती!

मग ते पुन्हा पुन्हा भेटत राहीले. अखेर तिला पटलं, हाच आपला जीवनसाथी. तो शांत होता. संयमी होता. हळुवार होता. तिची काळजी घेणारा होता. मग एके दिवशी दोघांनी ठरवलं आणि लग्न केलं! चार-चौघांसारखं आयुष्य सुरु झालं आणि दिवस खुप मजेत जाऊ लागले. एखाद्या परीकथेसारखे. खरंच त्यांचं आयुष्य खुप सुखी होतं. ती त्याच्यासाठी सर्वकाही करायची. कॉफीसुध्दा! आणि हो, त्याच्या बालपणाशी त्याची नाळ जोडलेली राहण्यासाठी चिमुटभर मीठही टाकायची त्या कॉफीत! अशीच भर्रकन ४० वर्षं कधी उडुन गेली, ते कळंलच नाही. एके रात्री तो झोपला, तो पुन्हा कधीच न उठण्यासाठी...! काही दिवसांनी ती सावरली. रोजचे व्यवहार नेहमीप्रमाणे करू लागली. एकदा सहज म्हणुन त्याचं पुस्तकांच कपाट आवरायला घेतलं असताना तिला त्यात एक चिठ्ठी सापडली. त्याच्या अखेरच्या दिवसात त्यानं ती कधीतरी लिहीली होती.
"माझ्या प्रिये, मला माफ कर! आयुष्यभर मी
तुझ्याशी एका बाबतीत खोटं वागलो, त्याबद्द्ल मला क्षमा कर! हे एकच असत्य मी तुझ्याशी बोललो... पहिल्यांदा आणि शेवटचं! आयुष्यभर ही खंत मला जाचत राहिली. पण मी कधी तुला खरं सांगण्याची हिंमत करू शकलो नाही... केवळ तु मला खोटारडा म्हणशील आणि मी तुला गमावून बसेन या भीतीने!

प्रिये, आपण सर्वप्रथम जेव्हा कॉफी पार्लरमध्ये भेटलो, तेव्हा मला कॉफीमध्ये घालण्यासाठी खरं तर साखर हवी होती! त्या क्षणाला मी इतका नर्व्हस झालो होतो, की मी साखरेऐवजी चुकून मीठ मागितलं वेटरकडे आणि मग त्या विषयावरून आपलं संभाषण सुरू झालं म्हणुन मी ते तसंच पुढे चालवून घेतलं... खारट कॉफी मला आवडत नाही. किती विचित्र चव ती! पण मला तु खुप आवडतेस... आणि तुला गमावू नये म्हणुन आयुष्यभर मी खारट कॉफी मी पीत राहिलो. ...आता मरण्याआधी मी तुझ्यापाशी सत्य उघड केलंच पाहीजे. नाही तर हे खोटेपणाचं ओझं मी पेलू शकणार नाही! प्लीज - मला माफ करशील?"
स्वप्नं थांबवलीत तर आयुष्य थांबतं ,
विश्वास उडाला कि आशा संपते ,
काळजी घेणं सोडलं कि प्रेम संपतं..
म्हणून स्वप्नं पहा , विश्वास ठेवा आणि काळजी घ्या , आयुष्य खूप सुंदर आहे..

(FB पोस्ट वरून )

अपने करम की कर अदाये ये येये....

यारा यारा यारा यारा

मुझको इरादे दे, कस्में दे, वादे दे

मेरी दुवाओंके इशारोंको सहारे दे

दिल को ठिकाने दे, नये बहाने दे

ख्वाबों की बारीशोंको मौसम के पैमाने दे।         

अपने करम की कर अदाये

कर दे इधर भी तू निगाहें  

सून रहा है ना तू, रो रहा हूँ मै

सून रहा है ना तू, क्युं रो रहा हूँ मै  

सून रहा है ना तू, रो रहा हूँ मै

सून रहा है ना तू, क्युं रो रहा हूँ मै  

मंजिले रुसवा है, खोया है रास्ता  

आये ले जाये, इतनी सी इल्तजा

ये मेरी झमानत है, तू मेरी अमानत है

हां...

अपने करम की कर अदाये

कर दे इधर भी तू निगाहें  

सून रहा है ना तू, रो रहा हूँ मै

सून रहा है ना तू, क्युं रो रहा हूँ मै  

   

वक्त भी ठेहरा है, कैसे क्युं यह हूआ

काश तू ऐसे आये, जैसे कोई दुवा

आ तू रूह की राहत है,

तू मेरी ईबादत है

अपने करम की कर अदाये

कर दे इधर भी तू निगाहें  

सून रहा है ना तू, रो रहा हूँ मै

सून रहा है ना तू, क्युं रो रहा हूँ मै  

       

सून रहा है ना तू, रो रहा हूँ मै

सून रहा है ना तू, क्युं रो रहा हूँ मै  

यारा....

(From: Aashiqui 2 )

पुनर्जन्म असतो का???

१५ एप्रिल २०१३

ऑफिस मधून घरी आल्यावर मी आंघोळ करून पुजेसाठी बसलो होतो. तसे मी काही रोज पुजा पाठ करत नाही. पण काही दिवसांपासून देवाकडे काही मागतो आहे, माझे प्रेम, माझे जीवन जे माझ्यापासून दूर चालले आहे, ते मागतो आहे. त्यासाठी कित्येक वेळा त्या भगवंताच्या विनवण्या- आळवण्या करीत आहे. बाकी सर्व त्याच्या हातात आहे.

हा तर मी कुठे होतो ? हा पुजेसाठी बसलो होतो. पुजा करताना ध्यान मग्न होऊन देवाला आळवित होतो. माझ्या प्रेमाचा उद्धार करावा म्हणून त्यास विनवीत होतो. मी तिचाच विचार करत होतो. तिचा चेहरा डोळ्यासमोर येत होता अन डोळ्यातून अश्रूंची धार लागली... त्यातच कधी मी ध्यानस्थ झालो माझे मलाच माहीत नाही... पण जे काही मला अनुभवास आले किंवा दिसले ते सांगण्याकरिताच मी लिहीत आहे.

३० वर्षापूर्वी.... पालीनगर नावाचे एक छोटेसे गाव मध्यप्रदेशमध्ये होते. या गावात एक कुंभार राहत होता. कुंभार मेहनतीने मडके बनवायचा अन दुसर्‍या गावी जाऊन ते विकून आपले पोट भरायचा. या कुंभाराला एक सुंदरशी मुलगी होती, नाव होते हंसामती. ती त्याला मडके बनवण्यात मदत करत असे. कुंभाराची बायको आजाराने मुलगी लहान असतानाच वारली होती. बापाने तिचे संगोपन करून वाढवली, १५-१६ वर्षाची झाली होती ती, वयात आली होती. बापाला तिच्या लग्नाची चिंता लागली होती.

त्याच गावात ईश्वर नावाचा एक चरवाह (मेंढपाळ) राहत होता. १७ वर्षाचा तो मुलगा आपल्या आई सोबत राहत असे. रोज तो मेंढरे चारायला गावाबाहेर नेत असे. गावाबाहेर जाणारी वाट त्या कुंभाराच्या घरासमोरून जाई. सकाळच्या सुमारास हंसा मडकी घेऊन अंगणात वळवण्यासाठी रचून ठेवीत असे. असेच एकदा दोघांची नजारा नजर झाली. मेंढपाळाचे मुलीवर बघताच क्षणी प्रेम बसले. त्याने पाण्याच्या निमित्ताने तिच्याशी बोलण्याचे ठरवले.

त्याने दार ठोठावले अन विचारले "कोणी आहे का घरात ?"
आतून आवाज आला. "बाबा नाही आहेत घरात तुम्ही नंतर या"
"पानी हवे होते प्यायला"

तिने पेल्यात पाणी आणून दिले त्याला. त्याने तिच्याकडे बघतच पाणी पिले. आता रोज तो पाणी पिण्याच्या बहाण्याने तिला बघत असे. ती ही त्याच्याकडे आकर्षित झाली होती. रोजच्या भेटी गाठीने दोघांचे प्रेम वाढू लागले. दोघे दुपारी गावाच्या वेशीबाहेर वडाच्या झाडामागे भेटत असत. असेच प्रेमाचे दिवस चालले होते.

एक दिवशी कुंभार आनंदाने घरी आला. त्याने त्याच्या मुलीसाठी चांगले स्थळ शोधले होते. पाच कोसावर असलेल्या गावात तो आपली मुलगी देणार होता. मुलीला त्याने सर्व संगितले. मुलीचे मन हिरमुसले, पण बापाच्या आनंदासमोर तिने आपले प्रेम बळी दिले. दुपारी ती त्याला भेटली.

"आता आपले नाते संपले आहे. आपल्या हातातून निसटले आहे सगळे. मी काही करू शकत नाही. माझे लग्न ठरले आहे. तू मला विसरून जा, आपले जीवन आनंदाने जग."
"कसे जगू? तुझ्याविणा हे सर्व जग, धन दौलत, प्रेम, नाते संबंध सगळं सगळं व्यर्थ आहे. मी नाही जगू शकत तुझ्याविणा."
"तुला मला विसरावेच लागेल." ती रडत निघून गेली.
मुलगा तिला पाठमोरी जाताना बघत राहिला. त्याला काय करावे ते सुचेना...

लग्नाचा दिवस उजाडला होता. कुंभाराच्या घरी लग्नाची तयारी चालू होती... दोन दिवसापूर्वी ते जोडपं पुन्हा एकदा भेटले होते. शेवटचे एकमेकांना बघायला, दोघं एकमेकांशी बोललेच नाहीत, बोलत होते ते फक्त त्यांचे डोळे. प्रेमाने उर दाटून आला होता. दोघांच्या डोळ्यातून अश्रु वाहू लागले होते. पण तरीही ते दोघ बोलले नाहीत, बोलूच शकत नव्हते.

लग्नाचा मुहूर्त जवळ आला होता. मुलीला लग्नमंडपात बोलावले. मुलगी अतिशय सुंदर दिसत होती. पण तिचे डोळे रडून रडून सुजले होते. इकडे लग्नाची सुरवात झाली. तिकडे मुलाने घरात गळफास लावून घेतला. त्याने आत्महत्या केली. त्याच्याकडे दुसरा पर्यायच नव्हता, तो तिला दुसर्‍याच्या घरी जाताना पाहू शकणार नव्हता..

एक जीव गेला. आता दुसर्‍याची बारी होती. लग्नाचे चार फेरे पूर्ण झाले होते. पाचवा फेरा होणारच होता त्यातच मुलगी चक्कर येऊन खाली पडली. तिच्या तोडून सफेद फेस येऊ लागला होता. तोंड घामाने डबडबलेले होते. अर्ध्या तासापूर्वी तिने विष पिले होते. पाच मिनिटातच तिचे ही प्राण पाखेरू उडून गेले. दूसरा जीव ही आपले प्रेम निभावून गेला...

मी दचकून भानावर आलो. मी घामाने ओला चिंब झालो होतो. घाबरलेलो होतो. तिला मरताना मी पाहू शकलो नाही. माझे अश्रु पुन्हा ओघळू लागले. जे काही मी पाहिले किंवा अनुभवले, ते सत्य होते का? कारण ज्या गोष्टी त्यांच्या बरोबर घडल्या होत्या तश्याच माझ्या जीवनात ही घडल्या आहेत. तिचे लग्न ठरले आहे. १ महिन्याने तिचे लग्न आहे. कदाचित ती घटना माझ्या मागच्या जन्माची तर नाही ना ? पुन्हा माझ्यासोबत तेच घडत आहे असे तर नाही ना ? मला तर ते गावं सत्य परिस्थितीत आहे की नाही ते ही माहीत नाही. मला हे ही माहीत नाही जे पाहिले ते स्वप्न होते की माझा भास..  कुणीतरी सांगेल का? मला माझे प्रेम भेटेल का??? खरच पुनर्जन्म असतो का???                

(कृपया माझ्या प्रेमासाठी प्रार्थना करा. I need your blessings,badly.)
                     
                                          

तु तिथं मी ( एक प्रेमकथा ).....

शारदा किती उशीर किती वेळ तुझी वाट पाहायची,
रात्रीचे साडे अकरा वाजुन गेले की गं,
अरे हो रे, आज थोडा उशीरच झाला,
पण तुझ्यासाठी काही आणलंय मी ?
काय ?
उकडीचे मोदक तुला खुप आवडतात ना ??
हो खुपच आवडतात, रवी डब्यातला एक मोदक
खातो.....

आणि तिच्याकडे बघुन विचारात पडतो तिला विचारतो,
"शारदा तुला भिती नाही का गं वाटत ?
गेली सहा महीने रोज रात्री आपण या झाडाखाली भेटतो,
तु माझ्यासाठी कायम काही ना काही घेऊ,
न येतेस कशाची भीती ?
भुताखेतांची ?
बावळटच आहेस भुत वगैरे काही नसतं रे,
आणि एकदिवस खरंच भुताने वाटेत तुला आडवलं तर ?
तर ते भुत तुच असशील,
चेष्टा पुरे हं आता.....

Ok Sorry, Sorry तु असलास की,
मला कसलीही भीती वाटत नाही रवी,
असं,मग मी तुझ्यासाठी किती महत्त्वाचा आहे सांग
ना मला ?
पुन्हा कधीतरी सांगेन,
आत्ता उशीर होतोय मला जायला हवं,
अगं पण जाताना ते एकदा म्हणुन जा ना,
जे ऐकायसाठी मी इथे आलोय,
तुच म्हण ना मग.....
i Love u Sharada...
Mi too.....

12 तासानंतर .....

शारदाला वाचनाची खुपच आवड आहे,
पण कामाच्या ओघामुळे तिला गेले कित्येक दिवस वेळच
मिळाला नाही वाचनासाठी,
पण आज तिला वेळ मिळालाय,
म्हणुन ती स्वातंत्रपुर्व काळापासुन
असलेल्या एका ग्रंथालयात गेलीय,
तिथल्या धुळखात पडलेल्या बर्याच पुस्तकांच्या कपाटामध्ये ती सत्यकथांवर
आधारीत असलेली पुस्तके शोधतीये...
त्यामध्ये तिला एक पुस्तक मिळतं जे पंचवीस
वर्षापुर्वी घडलेल्या एका सत्यघटनेवर आधारीत पुस्तक
आहे,
जेव्हा ती ते पुस्तक उघडते,
तेव्हा तीच्या पायाखालची जमिनच सरकते,
तिच्या तोंडचं पाणी पळतं, अंगाचा थरकाप होतो,
ती त्या पुस्तकातली काहीच पाने उलगडतीये,
त्यानंतर ते पुस्तक घेउन
या पुस्तकाच्या लेखकाला भेटण्याची इच्छा ती तिथल्या ग्रंथालया
व्यक्त करते.....

त्यांच्याकडे ऊपलब्ध माहीतीद्वारे ते शारदाला त्या लेखकाचा योग्य पत्ता देतात,
तो लेखक इथुन फक्त दोन तासाच्या अंतरावर असतो,
शारदा लवकरच त्यांच्या घरी पोहोचते,
एक पंच्याहत्तर वर्षाचे वृद्ध दरवाजा उघडतात...
दारात उभ्या असलेल्या शारदाला पाहुन ते खुपच घाबरतात,
त्यांना जब्बर मानसिक धक्का बसतो,
त्यांची ही अवस्था पाहुन शारदाला वाटतं,
की ते आपल्याला आधीपासुनच ओळखतात,
आणि तिला खुपच घाबरताहेत,
हे पाहुन शारदा त्यांना आपली व्यवस्थित ओळख करुन
देते,
तेव्हा कुठे जाऊन त्यांची परिस्थिती स्थिर होते,
तेच त्या पुस्तकाचे लेखक होते,
त्यांनी लिहीलेल्या पुस्तकातील या सत्यघटनेविषयी शारदा त्यांना विचारते.....

ते सांगु लागतात ; पंचवीस वर्षापुर्वीची गोष्ट
आहे,
जेव्हा मी पार्किन्सन कंपनीतल्या रिसर्च कमिटीत
काम करायचो,
एका खेडेगावात आमचा प्लांट लागणार
होता म्हणुन आमची कमिटी तिथलं निरीक्षण
करायला गेली होती,
पण त्या दिवशी तिथले गावकरी एका युवकाला जबर मारहाण करत आणत होते...
एक मुलगी जीवाच्या आकांताने रडत होती,
त्याला मारु नका, त्याला मारु नका, असं म्हणत होती...
पण कोणीही ऐकलं नाही आणि सर्वाँसमोर त्याला एका झाडावर लटकवण्यात
आलं आणि त्यातच त्याचा मृत्यु झाला.....

पण हे कसं शक्य आहे या पुस्तकात जो फोटो दिलाय
तो तर माझ्या प्रियकराचा आहे,
त्याला तर मी रोज भेटते आणि आम्ही दोघं एकमेकांवर खुप प्रेम करतो,
मी तर या पुस्तकातला याचा फोटो बघुनच तुमच्याकडे आलेय...
पोरी ही निसर्गाची किमया म्हण किँवा आणखी काही पण
हा तोच मुलगा आहे,
ज्याच्यावर तु प्रेम करतेस,
पण तुम्ही हे खात्रीने कसं सांगु शकता ???
त्यांनी एका जुन्या कपाटातुन फोटो काढला,
आणि तिला दाखवला तो फोटो तिचाच होता,
ही आहे ती मुलगी जी त्या मुलावर प्रेम
करायची आणि जिने त्याला वाचवण्याचा प्रयत्न केला.....

तो फोटो शारदाचाच होता,
म्हणुनच तर
मी तुला पहील्यांदा दाराशी पाहीलं तेव्हा घाबरलो होतो,
मन सुन्न झालेल्या अवस्थेत शारदा तिथुन निघाली,
मनात असंख्य प्रश्न निर्माण झाले होते,
रवी मेलेला आहे ही गोष्ट गृहीत धरुन चालल्यास घडलेल्या बाकी सर्व
गोष्टीँचा योग्य तो मेळ बसत होता,
शारदाला ही गोष्ट पुर्णपणे पटली की,रवी जिवंत नाहीये.....

रात्र झाली शारदा पुन्हा रवीला भेटण्यासाठी त्याच
झाडाजवळ आली होती,
आज पुन्हा उशीर, अगं कितीवेळा तु उशीर करतेस ?
आणि हे डाव्या हाताला कापड कसलं बांधलयस ?
रवी मला तुला काही विचारायचंय ? मला खरं खरं सांगशील ?
हो, विचार नक्की खरंखरं सांगेन तुझा जन्म केव्हाचा आहे ?

रवीः शेवटी तुला सगळं कळलंय तर,
अगं मग मला असं तिरक्याने का विचारतेयस,
सरळ विचार ना...
होय मी एक आत्मा आहे,
मी तुला सगळं खरं खरं सांगतो,
त्याची गरज नाहीये, मला सगळं ठाऊक आहे,
मला फक्त
एवढंच सांग तु मला तुझ्याबरोबर नेणार आहेस की नाही ?
मी फक्त तु जिथे जाशील तिथेच जायचंय ? सांग मला सोबत नेशील ना ?
शारदा काय बोलतेयस तु ?मी तुझा जीव नाही घेउ शकत,
तुला कळत कसं नाही.असं काय करतेस तु ?
जे काय करायचं ते तासाभरापुर्वी केलंय मी.....

काय ? काय केलंयस तु ?
शारदाने आपल्या डाव्या हाताला बांधलेलं कापड काढलं,
आणि त्याला दाखवलं, तिच्या हाताची नस कापलेली होती...
अगं हे काय केलंस ? याने तुझा जीव जाईल चल...
थांब रवी माझा जीव मी आधीच दिलाय तासाभरापुर्वीच,
मी ही आत्ता जीवंत नाही, माझं शरीर मी मागे ठेवुन
आलेय,
आत्ता तरी मी तुझी होईल ना, आता तरी मला तुझ्यासोबत नेशील ना ?
रवीने शारदाला एक घट्ट मिठी मारली त्या मिठीतला ओलावा दोघेही अनुभवत होते,
दोघांच्याही डोळ्यात अश्रु भरुन वाहत होते,
पण ते जमिनीवरही पडत नव्हते, हवेतच विरुन जायचे,
जसं काही त्यांचं अस्तित्वच संपलंय
शारदा आणि रवीसारखं.........

(From FB POST)